°1994 
Deze man maakt scharnierende beeldhouwwerken, gedacht vanuit het gewricht. Hoe is dat gekomen? Rond hem lagen stukken hout, nooit langer dan anderhalve meter, mooie vormen zelf gekapt, en vanuit de wens hoger te kunnen reiken, hogere sculpturen te maken, als wankel gestapelde totempalen, ging hij zoeken naar manieren om deze stukken te verbinden, eerst gelijkend op de uitwendige koppelingen van prothesen aan het nog levende lidmaat, later de vorm krijgend van scharnieren. Eén sculptuur is gedacht vanuit een knie, een andere vanuit de manier waarop een dijbeen in het bekken past. Eén beeldhouwwerk, bestaande uit veertig kilo zelf vervaardigde ringen van albast, wordt enigszins omhooggehouden door een opgespannen kabel die, zelf vastgeklonken aan een ijzeren bol, in een beugel geklemd zit. Een vreemd tweedelig figuurtje, op twee wankele voetjes die gestalte geven aan een bescheiden contrapposto, klapt soms voorover. Een boomstam wordt bewerkt tot spiraalzuil, vervolgens uitgehold, gehalveerd en opnieuw verbonden met een houten schakel. Enzovoort. Het mooie aan het werk van Masschelein, aldus de ouden, is de manier waarop hij hout, steen en metaal zelf bewerkt en vervolgens combineert tot nieuwe vormen. Geen assemblages. Geen oud spul. Nieuw, krachtig werk met een nauwelijks verborgen tederheid, zoals wij het graag hebben.

​

Simon Masschelein’s sculptural thinking starts from the joint. He fabricates hinged sculptures. How did he come to this? At a time, he was surrounded by pieces of wood, never longer than one and a half meter, nicely shaped, and this was a starting point to envision higher sculptures, resembling ramshackle stacked totem poles. So he started looking for ways to connect these elements, initially similar to ways protheses are connected to the body, then morphing them into hinges. One sculpture has been conceptualized from a knee, another from the way a femur fits the pelvis. One sculpture, made out of forty kilos of sculpted alabaster, is held upright by a tensioned cable self-riveted to an iron ball which is clamped in a bracket. A strange, two-piece figure on two wobbly feet giving shape to a modest contrapposto, sometimes folds forward. A tree trunk is chiselled into a spiral column, then hollowed out, halved and reconnected by a wooden link. For me, the beauty of Masschelein’s art is the way he adapts wood, stone and metal and combines these elements into new shapes. No assemblages, no old stuff, but powerful new work with a hardly hidden tenderness.

                                                                                                                                                                                                                                                                                       Hans Theys, 2018